Μερικές φορές όταν ξυπνάω δυσκολεύομαι να σηκωθώ. Νιώθω ότι το σώμα μου γίνεται ένα με το στρώμα. Ότι το μέσα μου βυθίζεται στο σώμα μου και κάθεται πίσω πίσω, όσο πιο μακριά από την πραγματικότητα γίνεται.
Μερικές φορές όταν περπατάω η αναπνοή μου γίνεται γρήγορη. Νιώθω ότι όσο αέρα και να πάρω, δεν μου φτάνει για να ανασάνω. Ότι ακόμα και αν είχα όλο τον αέρα του κόσμου μέσα μου, δεν θα μπορούσα να ηρεμήσω.
Μερικές φορές όταν είμαι με φίλους, νιώθω μόνη μου. Νιώθω ότι έχω πνιγεί τόσο στις σκέψεις μου, που δεν μπορεί να με βγάλει από αυτές κανείς. Τους ακούω να γελούν, κάνω και εγώ πως γελάω, είναι κρίμα να χαλάω την στιγμή με την ακεφιά μου.
Νιώθω έτσι πολλά χρόνια και για κάποια από αυτά νόμιζα ότι μόνο εγώ σκέφτομαι τόσο «λανθασμένα». Ότι τα άλλα πλάσματα δεν έχουν τέτοιες ανησυχίες, δεν χάνουν που και που το νόημα της ύπαρξης. Μέχρι που μίλησα με κάποια από αυτά και κατάλαβα ότι δεν είμαι το μόνο.
Κάποια άτομα, μερικές φορές ξυπνούν και νιώθουν ότι ζουν μια λούπα, μια καθημερινότητα που τους τρώει τα χρόνια και τους αφήνει κενούς. Άλλες φορές τα ίδια άτομα κάθονται σε τραπέζια, γελούν με την ψυχή τους, κάνουν αστεία και διασκεδάζουν πλήθη. Κάποιες φορές είναι παραγωγικοί στην καθημερινότητα τους, δουλεύουν χωρίς κάποιο πρόβλημα και πετυχαίνουν τους »στόχους» στις δουλειές τους. Και πολλές φορές το βράδυ αργούν να γυρίσουν σπίτι ή δεν μένουν μόνοι για να μην μείνουν μονάχοι με τις σκέψεις τους.
Είναι άραγε και αυτοί περίεργοι;
Ή μπορεί το αποδεκτό μοτίβο της ύπαρξης να μην τους καλύπτει;
Μπορεί να μην θέλουν να βρουν μια καλή δουλειά και να αναρριχηθούν στην ιεραρχία, που είναι ανθρώπινο δημιούργημα.
Μπορεί να μην θέλουν να πλουτίσουν για να νιώσουν ευτυχισμένοι.
Μπορεί να θέλουν περισσότερες ώρες την βδομάδα, να μην νιώθουν κουρασμένοι από την καθημερινότητα και να έχουν ενέργεια να κάνουν πράγματα που τους ευχαριστούν.
Για άλλους αυτά είναι πολυτέλειες και εμείς απλά κακομαθημένοι και τεμπέληδες. Που θέλουμε κάποιες μέρες να ξυπνάμε χωρίς να δυσκολευόμαστε να σηκωθούμε. Που θέλουμε όταν περπατάμε η αναπνοή μας να είναι ήρεμη. Που θέλουμε όταν είμαστε με φίλους, να μην νιώθουμε μόνα και να γελάμε με την ψυχή μας.
Ίσως να θέλουμε πολλά.
Ίσως και όχι.
Zero Way Of Life 