Όλο και συχνότερα παρατηρούμε ότι πολύ άνθρωποι αλλάζουν τον τρόπο ζωής τους, καθώς στρέφονται στον βιγκανισμό. Για πολύ κόσμο ο βιγκανισμός σημαίνει διαφορετικά πράγματα.
Άλλοι τον προσεγγίζουν σαν μια λύση για να δώσουν τέλος στην περιβαλλοντολογική καταστροφή και την κρίση που βιώνει ο πλανήτης μας.
Άλλοι σαν μια σανιδά σωτήριας για να αποφύγουν σοβαρά θέματα υγείας.
Άλλοι για πνευματικούς ή ανθρωπιστικούς λογούς.
Και στο τέλος άλλοι άνθρωποι ασπάζονται την ιδεολογία του βιγκανισμού και αποφασίζουν να πάνε ενάντια στην όποια χρήση των ζωών για ανθρώπινο όφελος. Αυτή η κατηγορία έχει σαν στόχο την μη βία προς τα ζώα και την χρήση τους. Με αλλα λόγια ευθυγραμμίζει τα πιστεύω με τις πράξεις- δηλαδή «αγαπάω τα ζώα και δεν θέλω να τα βλάψω» και αυτό σημαίνει να μην τα τρώω, να μην τα φοράω, να μην πληρώνω για να τα δω αιχμαλωτισμένα , και να μην βάφομαι με προϊόντα που τεστάρονται πάνω τους.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή- και η αλήθεια είναι ότι τον χρόνο πεθαίνουν 80 δισεκατομμύρια χερσαία ζώα, και υπολογίζεται ότι άμα συνεχίσουμε έτσι μέχρι το 2050 ο αριθμός θα αυξηθεί σε 120 δισεκατομμύρια.
Σε ολόκληρη την καταγεγραμμένη ιστορία μας, 619 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν σκοτωθεί από πολέμους. Σκοτώνουμε αυτόν τον αριθμό ζωών (για φαγητό) κάθε 3 μέρες και σε αυτόν τον αριθμό δεν συμπεριλαμβάνονται τα ψάρια και άλλα θαλάσσια πλάσματα των οποίων ο θάνατος είναι τοσο μεγάλος που μετριέται σε τόνους.
Ζώα σφάζονται σε όλο τον κόσμο ανά δευτερόλεπτο. Ο αριθμός είναι ασύλληπτος.
Παρακάτω η εικόνα δείχνει ένα μέσο ορό ζώων που σφάζονται σε παγκόσμιο επίπεδο μέσα σε μόλις 1 λεπτό και 5 δευτερόλεπτα. Για περισσότερα δες εδώ.
Η αλήθεια είναι ότι η συμπεριφορά που έχουμε οι άνθρωποι με τα ζώα είναι πολύπλοκη και παράδοξη. Αντιμετωπίζουμε ορισμένα ζώα με αγάπη και τα αναγνωρίζουμε σαν ζώα συντροφιάς, τους δίνουμε ονόματα και τα πηγαίνουμε στο γιατρό όταν είναι άρρωστα. Αντιθέτως αλλα ζώα, φαίνεται να μην αξίζουν αυτό το προνομιακό καθεστώς. Τα τρώμε, πειραματιζόμαστε πάνω τους και τα χρησιμοποιούμε ως πηγές ψυχαγωγίας, εις βάρος τους. Ο ανθρωποζωολόγος Hal Herzog έγραψε ένα βιβλίο «Some we love, Some we hate, Some we eat». Η αλήθεια είναι ότι για τον περισσότερο κόσμο οι σκύλοι αξίζουν περισσότερο από τα γουρούνια, τα άλογα περισσότερο από τις αγελάδες, οι γάτες περισσότερο από τους αρουραίους. Και, μακράν, το πιο αξιόλογο είδος από όλα θεωρείται ότι είναι το δικό μας. Οι φιλόσοφοι έχουν αναφερθεί σε αυτό το φαινόμενο της διάκρισης ατόμων με βάση το είδος τους ως σπισισμός. Κάποιοι μάλιστα υποστήριξαν ότι ο σπισισμός είναι μια μορφή προκατάληψης που είναι ανάλογη με τον ρατσισμό και τον σεξισμό.
Η παράδοξη συμπεριφορά μας και η ασυνέπεια μας να εφαρμόσουμε τα πιστεύω μας (πχ. αγαπώ τα ζώα) σε συμπεριφοριστικό κομμάτι (πχ. αφού τα αγαπώ δεν θα τα τρώω γιατί υποφέρουν για να παραχθούν) ονομάζεται το «Παράδοξο του κρέατος». Αυτή η θεωρία δημιουργήθηκε από τον ψυχολόγο Steve Loughnan όπου πρόσφατη έρευνα υποστηρίζει ότι το «παράδοξο του κρέατος» επιλύεται, ή τουλάχιστον αναστέλλεται, από τις αντιληπτές διαφορές μεταξύ ανθρώπων και άλλων ζώων. Εάν τα μη ανθρώπινα ζώα θεωρούνται κατώτερα, και με λιγότερες ικανότητες (πχ. ικανοτητα πόνου ή σκέψης) αυτό φαίνεται να νομιμοποιεί την εκμετάλλευσή τους και να την επιτρέπει καθώς την κάνει να φαίνεται και φυσιολογική.
Τα ζώα δεν είναι κατώτερα από εμάς και η αντήληψη ότι μπορούμε να τα τρώμε, ή να τα χρησιμοποιούμε δεν έχει καμία βάση στο επιχείρημα «δεν νιώθουν πόνο» ή «δεν καταλαβαίνουν».
Το 2012 μια εξέχουσα διεθνής ομάδα γνωστικών νευροεπιστημόνων, νευροφαρμακολόγων, νευροφυσιολόγων και νευροανατόμων συγκεντρώθηκε στο Πανεπιστήμιο του Cambridge για να επαναξιολογήσει τα νευροβιολογικά υποστρώματα του συνειδητού και σχετικές συμπεριφορές σε ανθρώπινα και μη ανθρώπινα ζώα. Τα αποτελέσματα δηλώνουν ότι τα μη ανθρώπινα ζώα έχουν εξίσου νευροανατομικά, νευροχημικά και νευροφυσιολογικά υποστρώματα συνειδητών καταστάσεων μαζί με την ικανότητα να εκδηλώνουν σκόπιμες συμπεριφορές. Κατά συνέπεια, το βάρος των αποδεικτικών στοιχείων δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν είναι μοναδικοί στην κατοχή των νευρολογικών υποστρωμάτων που δημιουργούν την συνείδηση. Μη ανθρώπινα ζώα, συμπεριλαμβανομένων όλων των θηλαστικών και πουλιών, και πολλών άλλων πλάσματων, συμπεριλαμβανομένων των χταποδιών, επίσης διαθέτουν αυτά τα νευρολογικά υποστρώματα. Αυτή η έρευνα επιβεβαιώνει ότι τα ζώα είναι αισθανόμενα όντα -αυτό σημαίνει ότι έχουν την ικανότητα να αισθάνονται και να βιώνουν συναισθήματα όπως χαρά, ευχαρίστηση, πόνο και φόβο- και ότι μπορούν να αισθάνονται τόσο θετικές όσο και αρνητικές καταστάσεις.
Αφού δεν υπάρχει πραγματική διαφορά ανάμεσα σε ένα μοσχαράκι και ένα σκυλάκι, και αφού έμφυτα σαν άνθρωποι έχουμε ενσυναίσθηση γιατί επιλέγουμε να αγαπάμε τον σκύλο και να αναγνωρίζουμε τις ικανότητες και την ατομικότητα του αλλά δεν κάνουμε το ίδιο και για το μοσχαράκι?
Τελειώνοντας θέλω να ρωτήσετε τους εαυτούς σας το εξής : « Ποιό από όλα αυτά τα ζώα στην φωτογραφία θεωρείται ότι είναι εντάξει να φάμε?»
Zero Way Of Life 